De dag van de waarheid

4 november 2016… De dag dat mijn broer en ik terug naar Gent gaan voor de uitslag van onze bloedtest.
Toch wel wat zenuwachtig stap ik in de auto van mijn broer die me komt oppikken.
De laatste paar weken was ik eigenlijk meer ongerust geweest om zijn uitslag dan om die van mezelf.
Je moet weten dat op vlak van gezondheid ik steeds de pechvogel geweest ben in ons gezin. Als kind kreeg ik reeds te kampen met zware astma, oorontstekingen, hersenvliesontsteking etc. Het ziekenhuis was me dus niet onbekend en ik heb als kind altijd zware verantwoordelijkheden moeten dragen met betrekking tot testen en het nemen van allerhande medicijnen. Ik weet dus ook dat ik voor mezelf steeds goed zou zorgen.
Net daar lag mijn bezorgdheid, wat als Kenny drager blijkt te zijn? Dan wil dit zeggen dat hij regelmatig test zou moeten ondergaan om zeker te zijn. Ik vroeg me af of hij dat dan wel consequent zou doen etc.

We nemen plaats in de wachtzaal en na 5 minuten komt Sylvia ons halen.
Ik zag het meteen aan de expressie op haar gezicht; 1 van ons is drager – zoveel was duidelijk.
In de consultatieruimte vraagt Sylvia aan ons of we denken dat we allebei hetzelfde resultaat hadden. We zeiden resoluut “neen”, sowieso zou één van ons drager zijn dachten we.
Ze keek naar mij… Ik had gedacht me sterk te houden en dit te relativeren. Niks was minder waar, ik barstte in tranen uit. Mijn broer legde zijn hand wat onhandig om mijn billen… Ik zag dat hij hier ook van aangedaan was. Ergens voelde hij zich wat schuldig denk ik. Het resultaat was voor hem, als man, veel minder ingrijpend geweest aangezien de risico’s een pak lager liggen. Toch ben ik blij dat hij geen drager is, ik zou heel bezorgd om hem geweest zijn.
Na enkel minuten probeerde ik me te herpakken en besloot ik om hier rationeel mee om te gaan. Ik was natuurlijk niet ziek en kan nu preventief handelen.

Naar huis gaan was minder simpel.
Eerst en vooral belde ik mijn mama op die al enkele uren vol spanning zat te wachten op een uitslag. Ook zei begon meteen hard te wenen, we zijn meteen bij haar een koffie gaan drinken.

Het hardst voor mij was dit nieuws meedelen aan mijn vriend. Wij waren toen nog maar 1 week samen. Hoe vertel je aan iemand die je nog maar net kent dat je drager bent van een kankergen. Dat je 90% kans hebt op borstkanker en dit ook kan doorgeven aan je kinderen… De angst om hem hierdoor te verliezen was – en is dat soms nog steeds – groot.
Ricardo was, en is dat nog steeds, super.
Ook hij heeft tijd nodig gehad om hierover na te denken en dit een plaats te geven. Ik kan je vertellen dat onze eerste maanden samen niet altijd van een leien dakje gelopen zijn. Voornamelijk omdat ik al maanden door een rollercoaster van gevoelens ga.
Hij blijft me steunen door dik en dun en dat betekent zoveel voor mij.
Er zijn geen woorden die kunnen uitdrukken hoeveel zijn steun voor mij betekent. ❤