Langzaam maar zeker

Bijna 5 weken sinds mijn laatste post…
Veel valt er niet te vertellen vanuit je bed en zetel. Want dat is waar je me de afgelopen weken hoofdzakelijk kon vinden. Ik kan je wel vertellen over de vele series die ik noodgedwongen heb bekeken maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.

De recovery verliep met andere woorden iets minder vlot dan gepland.
De tape op de wond die loopt van mijn lies, langs de binnenkant van mijn billen tot aan mijn achterste heeft het jammer genoeg niet zo lang volgehouden.
Wanneer alles goed zou gaan blijft deze tape goed zitten en wordt deze verwijderd tijdens de 1e controle bij de plastisch chirurg 3 weken na de operatie.
Dit was bij mij dus niet het geval.
Een week na thuiskomst bleek een stuk van die tape los te komen.  De wond kwam met andere woorden open en zat op dat moment ook een beetje ontstoken.
Vanaf toen was dagelijkse thuisverpleging aangewezen en mocht ik antibiotica slikken tegen de ontsteking. Later bleek dit peanuts te zijn met wat zou komen.
De week erop was het tijd voor de eerste controle bij Dr. De Frene, mijn plastisch chirurg waar ik niks anders dan lof over weet te vertellen.
De wond op zich zag er op dat moment al terug iets beter uit en hij zag er niet echt veel problemen in. Goed beginnen douchen zodat de wond genoeg kon spoelen en dagelijks bezoek van de wondverzorging was de boodschap. Vol goede moed ging ik terug naar huis.

Die volgende morgen sta ik op en maak ik me klaar om voor de eerste keer te douchen. Het is redelijk intiem om dit te vertellen maar voor die eerste douche moest ik toch wat mijn moed bij elkaar rapen. Het leek me een raar gevoel om voor het eerst douchestralen op die nieuwe borst te voelen. Die nieuwe borst die prachtig gereconstrueerd blijkt te zijn maar op dat moment toch nog niet volledig van jezelf aanvoelt.
Sinds het begin van de operatie had ik het gevoel dat ik er goed moest voor zorgen. De kans dat je lichaam de borst afstoot is klein maar bestaat wel en ik dacht constant bij mezelf: ‘Als je die borst aanvaardt en er goed zorg voor draagt, dan zal hij/zij jou ook wel aanvaarden’. Klinkt misschien absurd maar dat ging wel vaak door mijn hoofd. Ik onderga geen gewenste borstverkleining of vergroting zoals heel veel mensen. Bij mij is dit een heel ander verhaal. En laat ons duidelijk zijn, deze borstreconstructie stond niet bepaald op mijn wishlist.
Toen ik ’s morgens klaar was om te douchen en ik het verband op mijn dijen wegnam schrok ik me echter een bult. De wond die de dag voordien een lange streep van enkele centimeters dikte was, bleek in één nacht tijd een diepe put geworden te zijn waar een golfbal in zou kunnen passen. Ik was volledig in paniek, zoiets lelijk had ik nog nooit gezien en mijn moraal zakte op dat moment volledig onder nul.
Die namiddag stond ik zodoende al snel terug in de consultatieruimte van de plastisch chirurg. Het is een complicatie die minder voorkomt maar wel niet onbekend. Veel kon er niet aan gedaan worden. Goed rusten, de wonde dagelijks goed uitspoelen in de douche en dagelijks wondzorg.

Toen ik 2 weken later het nieuws kreeg dat er blijkbaar een bacterie gevonden was in het kweekje die ze van de wond genomen hadden had ik het wel even gehad. Als je zo’n zaken hoort en hier nog niet veel kennis van hebt is het niet altijd gemakkelijk om positief te blijven.
Blijkbaar bleek die bacterie niet echt een reden tot paniek. Een extra maatregel werd genomen tijdens de verzorging om die bacterie tegen te gaan maar dat was het ook.

Ondertussen zijn we iets meer dan 3 weken verder en de wond blijkt stilaan goed te genezen. Vooral de laatste dagen zie je een opmerkelijk verschil. Het is nog steeds een open wond natuurlijk maar elke dag zie je een goede vooruitgang in de genezing.

Aanstaande vrijdag is het terug zover… Part 2: de linkerborst is aan de beurt.
Wat ga ik blij zijn als ik wakker word in de recovery room… Het zwaarste zal dan achter de rug zijn en hopelijk verloopt de recovery dan iets vlotter.

Keep you all posted! 🙂

Nogmaals bedankt voor al jullie steun en lieve woorden.

xxx