doublemastectomie – Delphine's Journey

Afgelopen maandag had ik een afspraak bij mijn plastisch chirurg. De tweede operatie ligt ondertussen bijna 3 weken achter me.
Mijn geluk kon niet op toen ik het ziekenhuis mocht verlaten. Ik moet toegeven dat ik naast een enorme opluchting toch ook wel een soort gevoel van overwinning had.

Gezien de nogal moeizame revalidatie na mijn eerste operatie verloopt alles deze keer relatief vlot. Uiteraard is mijn lichaam verzwakt en voelt niks momenteel echt goed aan maar deze keer treden er geen complicaties op en dat maakt het in mijn hoofd toch een pak draagzamer.
Al was het deze keer wel lastiger ontwaken uit de narcose en ik heb me de eerste 2 dagen ook een stuk ellendiger gevoeld.
De eerste nacht na de operatie breng je door op de midcare afdeling waar de verpleging elk uur je borst en je algemene parameters komt nakijken. De verpleegster van de nachtshift was hier blijkbaar niet zo gerust in aangezien mijn nieuwe borst enorm gezwollen stond en de doorbloeding blijkbaar ook niet optimaal verliep.
Gevolg was een bezoek van Dr. De Frene om 22u30 om zeker te zijn dat alles ok was.
Ik had de verpleging wel over mijn toestand horen praten en eveneens gemerkt dat ze nu om de 30 minuten kwamen checken in plaats van om het uur maar op dat moment ben je nog zo groggy van de verdoving dat je er niet echt verder bij stil staat.
Tenminste, dat deed ik niet tot opeens Dr. De Frene samen met de dokter van de midcare afdeling en de verpleegster allemaal samen boven mijn bed stonden te kijken naar mijn nieuwe borst. Toch ietwat angstig vroeg ik of alles wel ok was of zou komen. Mijn grootste schrik voor deze operaties was dat mijn borst zou afsterven, dat zou ik niet aankunnen.

Dokter De Frene heeft de bepaalde gave waar hij zijn patiënten vertrouwen geeft en gerust stelt. Hij weet duidelijk heel goed waar hij mee bezig is en kan dat ook op een zeer empathische manier overbrengen naar zijn patiënten. Zo heb ik het ervaren in ieder geval. Nu zou je kunnen denken dat dit toch normaal is of zou moeten zijn maar empathie is nu eenmaal iets waar niet iedereen mee gezegend is.

Ik ben iemand die beslissingen maakt op basis van mijn buikgevoel. De keuze van met welke dokters ik in zee zou gaan hing hoofdzakelijk af van de persoonlijke klik die ik met hen zou hebben.
Toen ik ergens in maart naar dokter De Cuypere van de oncologie belde om een afspraak vast te leggen voor advies had ik in eerste instantie gedacht dat ik nog een tweede of derde advies zou inschakelen. Maar ook zij bleek zo empatisch maar vooral ‘to the point’ dat ze meteen mijn vertrouwen had gewonnen. Geef mij maar de harde feiten, zo heb ik het het liefst.
Zoals ik eerder vermeldde was het dokter De Cuypere die mij had doorverwezen naar dokter De Frene die de operatie zou uitvoeren. Ook hij had meteen mijn vertrouwen gewonnen. To the point, niet rond de pot draaien: ‘Dit zijn de feiten Delphine en we raden jou dit aan’. Ik heb eigenlijk op dat moment meteen beslist. Ik zou met deze dokter in zee gaan en wou liefst zo snel mogelijk dit hele verhaal achter de rug hebben.

Mijn buikgevoel heeft me niet in de steek gelaten. Gedurende het hele traject heb ik gevoeld dat ik met zeer professionele mensen te maken had. Mijn verbazing van het resultaat was ook groot toen ik de allereerste keer naar mijn eerste gereconstrueerde borst keek. Ik had veel meer en grotere littekens verwacht.
We zijn er nog niet volledig maar ik heb er alle vertrouwen in dat alles goed komt.

Wat ik vooral super vond is dat dokter De Frene zelfs tijdens mijn revalidatieperiode thuis nooit veraf bleek te zijn.
Dit was voornamelijk toen ik die complicaties aan mijn been had na de eerste operatie. Hij mailde me regelmatig om na te gaan of alles ok was en in afwachting van de volgende consultatie stuurde ik hem foto’s door met het verloop van de genezing. Nooit had ik gedacht dat hij alles zo nauw zou opvolgen. Het geeft je een goed gevoel te weten dat je je chirurg steeds kan bereiken wanneer je met vragen zit.
En ook tijdens de consultaties die net voor de operaties plaatsvonden slaagde hij erin om me gerust te stellen. Dit zijn de momenten waar de zenuwen en angst naar boven komen omdat je beseft dat alles weer dichterbij komt.
‘Maak je geen zorgen Delphine’, zei hij telkens, ‘ik ga heel goed voor je zorgen en stop niet met opereren tot alles perfect is’. Hij heeft zich aan zijn woord gehouden. 🙂

Ik kan hem niet genoeg bedanken voor het mooie resultaat en de goede zorgen.
Uiteraard wens ik mijn ervaringen aan niemand toe maar dokter De Frene zou ik meteen aan iedereen aanbevelen.

Bijna 5 weken sinds mijn laatste post…
Veel valt er niet te vertellen vanuit je bed en zetel. Want dat is waar je me de afgelopen weken hoofdzakelijk kon vinden. Ik kan je wel vertellen over de vele series die ik noodgedwongen heb bekeken maar dat is natuurlijk niet de bedoeling.

De recovery verliep met andere woorden iets minder vlot dan gepland.
De tape op de wond die loopt van mijn lies, langs de binnenkant van mijn billen tot aan mijn achterste heeft het jammer genoeg niet zo lang volgehouden.
Wanneer alles goed zou gaan blijft deze tape goed zitten en wordt deze verwijderd tijdens de 1e controle bij de plastisch chirurg 3 weken na de operatie.
Dit was bij mij dus niet het geval.
Een week na thuiskomst bleek een stuk van die tape los te komen. De wond kwam met andere woorden open en zat op dat moment ook een beetje ontstoken.
Vanaf toen was dagelijkse thuisverpleging aangewezen en mocht ik antibiotica slikken tegen de ontsteking. Later bleek dit peanuts te zijn met wat zou komen.
De week erop was het tijd voor de eerste controle bij Dr. De Frene, mijn plastisch chirurg waar ik niks anders dan lof over weet te vertellen.
De wond op zich zag er op dat moment al terug iets beter uit en hij zag er niet echt veel problemen in. Goed beginnen douchen zodat de wond genoeg kon spoelen en dagelijks bezoek van de wondverzorging was de boodschap. Vol goede moed ging ik terug naar huis.

Die volgende morgen sta ik op en maak ik me klaar om voor de eerste keer te douchen. Het is redelijk intiem om dit te vertellen maar voor die eerste douche moest ik toch wat mijn moed bij elkaar rapen. Het leek me een raar gevoel om voor het eerst douchestralen op die nieuwe borst te voelen. Die nieuwe borst die prachtig gereconstrueerd blijkt te zijn maar op dat moment toch nog niet volledig van jezelf aanvoelt.
Sinds het begin van de operatie had ik het gevoel dat ik er goed moest voor zorgen. De kans dat je lichaam de borst afstoot is klein maar bestaat wel en ik dacht constant bij mezelf: ‘Als je die borst aanvaardt en er goed zorg voor draagt, dan zal hij/zij jou ook wel aanvaarden’. Klinkt misschien absurd maar dat ging wel vaak door mijn hoofd. Ik onderga geen gewenste borstverkleining of vergroting zoals heel veel mensen. Bij mij is dit een heel ander verhaal. En laat ons duidelijk zijn, deze borstreconstructie stond niet bepaald op mijn wishlist.
Toen ik ’s morgens klaar was om te douchen en ik het verband op mijn dijen wegnam schrok ik me echter een bult. De wond die de dag voordien een lange streep van enkele centimeters dikte was, bleek in één nacht tijd een diepe put geworden te zijn waar een golfbal in zou kunnen passen. Ik was volledig in paniek, zoiets lelijk had ik nog nooit gezien en mijn moraal zakte op dat moment volledig onder nul.
Die namiddag stond ik zodoende al snel terug in de consultatieruimte van de plastisch chirurg. Het is een complicatie die minder voorkomt maar wel niet onbekend. Veel kon er niet aan gedaan worden. Goed rusten, de wonde dagelijks goed uitspoelen in de douche en dagelijks wondzorg.

Toen ik 2 weken later het nieuws kreeg dat er blijkbaar een bacterie gevonden was in het kweekje die ze van de wond genomen hadden had ik het wel even gehad. Als je zo’n zaken hoort en hier nog niet veel kennis van hebt is het niet altijd gemakkelijk om positief te blijven.
Blijkbaar bleek die bacterie niet echt een reden tot paniek. Een extra maatregel werd genomen tijdens de verzorging om die bacterie tegen te gaan maar dat was het ook.

Ondertussen zijn we iets meer dan 3 weken verder en de wond blijkt stilaan goed te genezen. Vooral de laatste dagen zie je een opmerkelijk verschil. Het is nog steeds een open wond natuurlijk maar elke dag zie je een goede vooruitgang in de genezing.

Aanstaande vrijdag is het terug zover… Part 2: de linkerborst is aan de beurt.
Wat ga ik blij zijn als ik wakker word in de recovery room… Het zwaarste zal dan achter de rug zijn en hopelijk verloopt de recovery dan iets vlotter.

Keep you all posted! 🙂

Nogmaals bedankt voor al jullie steun en lieve woorden.

xxx

Tag: doublemastectomie

Ode aan mijn plastisch chirurg

Langzaam maar zeker