Charging batteries

Ondertussen ben ik een goede week terug van vakantie. Dit was de vakantie waar Ricardo voor geopteerd had alvorens ik mijn operaties aanging. En gelijk had hij, we hebben zo genoten! Samen met zijn ouders, zus en schoonbroer heb ik een zalige 10 dagen achter de rug. Ik kan hen niet genoeg bedanken voor de mooie momenten! Heel eventjes is het me gelukt om mijn realiteit te vergeten en gewoon te genieten. Ik moest mijn batterijen opladen voor de tijd die zal komen.

Enkele weken voor de reis ging het namelijk minder goed met me. Mijn drukke en stressvolle job in combinatie met de vele doktersafspraken en de rollercoaster aan gevoelens werden me teveel. Ik bleef echter volhouden en telde ongeduldig de weken naar mijn broodnodige vakantie af, maar de spreekwoordelijke druppel kwam de dag na mijn laatste NMR-Scan.

Toen ik ’s morgens met mijn collega’s aan de dagelijkse briefing begon kreeg ik telefoon van mijn oncoloog. Van zodra ik de telefoon opnam en haar stem hoorde kreeg ik een krop in mijn keel. ‘We hebben een onregelmatigheid in je linker- en rechterborst gevonden’, zei ze. Gezien de situatie wou ze nog een extra echo laten uitvoeren. Een echo die ik de maand ervoor ook al had gehad, samen met een mammografie. Dr. De Cuypere had ervoor gezorgd dat ik me diezelfde namiddag nog kon aanmelden bij de radiologie. Hoewel ik probeerde positief te blijven denken en mezelf sterk te houden barstte ik in tranen uit. Uiteraard was ik bang voor slecht nieuws. De gedachten ‘dit kan mij nu toch niet overkomen’ en ‘je zal maar eens net te laat zijn’ bleven constant door mijn hoofd spoken.

Om 15u meld ik me aan met mijn mama in de radiologie van het AZ Sint-Jan in Brugge. Na de echo kon ik meteen doorlopen naar de consultatieruimte van Dr. De Cuypere. Blijkbaar hadden ze na een dubbele check geconstateerd dat er niks aan de hand was. In principe zou de last dan van je schouders moeten vallen maar dat was bij mij niet het geval. Ik voelde me helemaal niet opgelucht. Ik was nog maar eens enorm hard geschrokken en zou pas opgelucht zijn als ik geen risico’s meer had.

Ik heb nog gepoogd terug te gaan werken maar begon me heel vermoeid te voelen. Ik voelde dat ik steken liet vallen en daardoor maakte ik me dan nog eens extra druk. Ik ben iemand die zich altijd voor 100% wil inzetten. Het besef dat je dat op een bepaald niet echt meer lukt vond ik heel frustrerend. Ik liep doodmoe en begon nachtmerries te krijgen van wat komen zou. Mijn dokter vertelde me dat mijn mentale en lichamelijke situatie niet bevorderlijk zouden zijn voor mijn herstel. Het is belangrijk dat je hier fit en goed uitgerust aan begint. Samen met haar en mijn regiomanager heb ik zodoende beslist om vroeger te stoppen met werken zodat ik voldoende tijd voor mezelf kon nemen.

Mijn kantoor afgeven was, en is soms nog steeds, niet evident voor mij. Vroeger stoppen met werken gaf me het gevoel dat ik zwak was. Ondertussen besef ik wel dat ik deze gedachte moet laten varen. Gelukkig heb ik super collega’s die me ongelooflijk gesteund hebben. Ik besef dat ik door de vele emoties niet altijd even aangenaam moet geweest zijn. Dus bij deze wil ik hen nog eens oprecht bedanken voor het begrip en de steun die ze me hebben gegeven. In het bijzonder mijn regiomanager Yasmina die steeds enorm veel begrip getoond heeft voor mijn situatie en me probeerde te overtuigen dat ik me geen zorgen moest maken op werkvlak. Maar natuurlijk ook mijn lieve collega’s op kantoor en uit mijn regio die alles van dichterbij hebben meegemaakt. Dus bij deze: Floreetje, Jenny, Sofie, Joyce, Dascha, Jens en natuurlijk ook Alexie en Gwenny, dank je wel voor de steun en het begrip dat ik lange tijd afwezig ben. Ik wil niet melig overkomen maar jullie gewoon laten weten dat ik dit allemaal niet vanzelfsprekend vind 😊 Xxx.

Op vandaag loop ik nog steeds moe en heb ik emotionele buien. Ik probeer gezond te leven zodat ik alle nodige vitamines binnenkrijg. De tijd gaat voorbij en het is bijna zover… en hoewel ik toch angst heb voor wat komen zal, ik zal blij zijn als het allemaal achter de rug is. Want ik ben wel nog steeds overtuigd van mijn beslissing.